دسته: وبلاگ

گربهٔ ایرانی یا گربهٔ پرشین (پارسی) (به انگلیسی: Persian Cat) یکی از نژادهای مو بلند گربه است که دارای صورتی گرد و تخت و پوزه‌ای کوتاه است. این گربه در کشورهای انگلیسی زبان به گربهٔ مو بلند ایرانی (Persian Longhair) نیز مشهور است.

نخستین اشاره مستند به گربهٔ ایرانی مربوط به نامه‌ای از پیترو دلاواله، جهانگرد ایتالیایی است که در ۲۰ ژوئن ۱۶۲۰ در اصفهان نوشته شده‌است. این گربه‌ها از حدود سدهٔ ۱۶ میلادی به اروپا وارد شدند و امروزه به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شوند.

در سال ۲۰۱۵، این گربه در فهرست محبوب‌ترین نژادهای گربه در آمریکا، در جایگاه دوم قرار گرفت. جایگاه نخست متعلق به نژاد اگزاتیک موکوتاه بود که از نژاد گربه‌های ایرانی مو کوتاه می‌باشد. در سال ۲۰۲۱ طبق اعلام انجمن علاقه‌مندان گربه، گربهٔ ایرانی به عنوان چهارمین نژاد محبوب گربه در جهان قرار گرفت. دومین نژاد همچنان اگزاتیک موکوتاه بود.
منشأ تکاملی

به‌طور دقیق مشخص نیست که گربه‌های مو بلند در چه زمانی برای اولین بار ظاهر شدند. گربه‌وحشی آفریقایی به عنوان اجداد گربه‌های شهری امروزی در نظر گرفته می‌شود اما تا کنون هیچ زیرگونه یا نژاد مو بلندی از گربه‌های وحشی آفریقایی شناسایی نشده‌است. اولین موارد ثبت شده و مستند از گربه‌های مو بلند ایرانی در سال ۱۶۲۰ میلادی از منطقهٔ خراسان ایران توسط پیترو دلاواله به ایتالیا برده شد و تقریباً در همان زمان نمونه‌های دیگری از این گربه از آنکارا در امپراتوری عثمانی توسط نیکولاس کلود فابری دی پیرسک به فرانسه برده شد. گربه‌های خراسان دارای پوششی خاکستری بودند و گربه‌های آنکارا سفید رنگ بودند. این نمونه‌ها پس از مدتی کوتاه به بریتانیا نیز فرستاده شدند.

بررسی‌های ژنتیکی در سال‌های اخیر نشان می‌دهند که گربه‌های ایرانی کنونی، ارتباط ژنتیکی با گربه‌های خاور نزدیک و غرب آسیا نداشته و بیشتر با نمونه‌های گربه از اروپای غربی مرتبط هستند.
محبوبیت

تصاویر گربه‌های ایرانی در بسیاری از فیلم‌ها، کتاب‌های علمی و تاریخی، نقاشی‌ها، عکس‌ها و حتی تمبرهای باخترزمین دیده می‌شود.[نیازمند منبع]. تمبرهای پستی فراوانی در کشورهای مختلف مثل روسیه، مجارستان، کنگو، جمهوری آذربایجان، جمهوری چک با تصویر گربه‌های ایرانی به چاپ رسیده‌است. آرم موزه الماس در آمستردام هم یک گربه ایرانی سپید است که تاجی از الماس بر سر گذاشته‌است.

در بریتانیا اما روند محبوبیت گربه ایرانی به مرور پایین آمده و از رتبه نخست در سال ۱۹۸۸ به رتبه پنجم در سال ۲۰۰۸ رسیده‌است. این داده‌ها البته مربوط به گربه‌های ثبت شده و شناسنامه‌دار هستند.
ویژگی‌ها

یک گربه ایرانی اصیل موهایی بسیار بلند و پر پشت دارد. دارای پاهایی کوتاه یک سر بزرگ و پهن همراه با گوش‌هایی دور از یکدیگر و چشم‌هایی درشت است. پوزه به‌طور عادی در این نژاد کوتاه بوده‌است اما به مرور زمان به شدت کوتاه‌تر شده و صورت جانور به شکلی تقریباً صاف و تخت درآمده است. گربه‌های ایرانی امروزی دارای رنگ‌ها و طرح‌های بسیار متفاوت و متنوعی هستند. این گربه‌ها عموماً گربه‌هایی بی سر و صدا و آرام و با تحرک کم هستند و به راحتی با محیط آپارتمان سازش پیدا می‌کنند. همچنین این گربه‌ها رابطهٔ خوب و نزدیک و دوستانه ای با سرپرست خود و افراد غریبه داشته و پاکیزه و قابل پیش‌بینی هستند.

عمر این گربه حدود ۱۰ سال است، اما در شرایط خوب تا ۱۹ سال هم می‌رسد. رنگ چشمانشان آبی یا نارنجی یا دو رنگ است، در گربه‌های کاملاً سفید با چشمان آبی (معروف به آلبینو یا زال) امکان ناشنوایی بیشتر از دیگر آن‌ها وجود دارد.
گربه‌های اصیل ایرانی

گربه‌های اصیل ایرانی امروزی، از نظر طول موها، رنگ و آناتومی از شباهت کمتری نسبت به همنوعان نخستین خود برخوردارند. این پدیده حاصل سال‌ها کوشش پی‌گیر در جفت کشی انتخابی این موجودات است. گربه‌های مو بلند از ایران به اروپا، به‌ویژه فرانسه، جایی که مورد توجه زیاد مردم قرار می‌گرفتند، برده می‌شدند.

طبیعی‌دان فرانسوی Comet de Buffon کتاب Historie Naturelle خود را در سال ۱۷۵۶ میلادی نوشت. او در کتاب خود، به متنی از سدهٔ ۱۶ میلادی که به وسیله یک جهانگرد ایتالیایی به نام Pierto della vella نوشته شده، اشاره کرده‌است. این جهانگرد، گربه‌های مو بلند آن روز را توصیف کرده و بر این نکته تأکید نموده که آن‌ها از منطقه‌ای در شمال ایران به نام خراسان آمده‌اند. او گفته آن‌ها نژادی هستند با موهای بلند، نرم و شبیه ابریشم، مخصوصاً در قسمت دم. او همچنین آن‌ها را به رنگ یک دست خاکستری تشریح کرده‌است که در بخش سر، کمی تیره‌تر بودند. از ویژگی دیگر این گربه‌ها، اهلی بودن آن‌ها بوده‌است. Buffon ذکر کرده که جدا از رنگ، این نژاد دقیقاً مشابه نژادهایی بوده که در فرانسه Angora شناخته می‌شود.

نژاد Angora نژادی بوده که در زمان‌های کهن‌تر به سفیدی رنگ مشهور بوده‌است، ولی در واقعیت آن‌ها رنگ‌های مختلفی داشته‌اند. با این حال رنگ سفید آن‌ها که نزد اشراف‌زاده‌های فرانسوی و اروپایی نگهداری می‌شدند، از محبوبیت بیشتری برخوردار بوده‌است. نژاد Angora بومی کشور ترکیه بوده‌است. دیپلمات پرآوازه فرانسوی کاردینال ریشلیو که در سال ۱۶۴۲ میلادی از دنیا رفت، از دوستداران فوق‌العاده گربه‌ها بوده‌است. شگفت این که او درست در زمانی می‌زیست که کلیسا خود از بزرگ‌ترین دشمنان گربه‌ها بوده و به دستور آنها، گربه‌ها را از بالای برج‌ها پایین می‌انداختند، می‌سوزاندن و از راه‌های مختلف با بی رحمی با آنان رفتار می‌کردند. Richelieu صاحب یک Chat Angora به نان Lucifer به رنگ سیاه بوده‌است. به نظر می‌رسد که در آن روزگار بیشتر موضوع این بوده که چه کسی صاحب گربه‌است. در واقع وضعیت صاحب گربه تعیین‌کننده این موضوع بوده که آیا گربه‌ها دارای روحی پاک، یا همنشین و هم قدم شیطان‌اند.

به همین ترتیب شاید می‌بینید در اروپا در قرن ۱۹ میلادی، گربه‌های مو بلند را بنابر میل صاحبان آن‌ها گربه ایرانی یا Angora می‌نامیدند و این حقیقت که تفاوت‌های کوچکی چه از نظر موها و چه استخوان بندی بین این دو نزاد شبیه به هم ولی مختلف وجود داشته، مورد توجه واقع نشده‌است. Harrison Weir انگلیسی که از او به عنوان پدر نگهداری از گربه‌های خانگی یاد می‌شود، در اواخر قرن ۱۹ میلادی گفته که گربه‌ای دو رگه زیادی به عنوان نژاد روسی، Angoran یا نژادهای ایرانی به فروش می‌رسیدند که این نکته به روشنی نشان می‌دهد که او به تفاوت میان گونه‌های ایرانی و Angoran واقف بوده‌است. مشاهده تابلوهای نقاشی از گربه‌هایی که به همراه صاحبان خود در طول قرن ۱۸ میلادی به تصویر کشیده شده‌اند، تصویر واضحی از ظاهر گونه اصیل گربه ایرانی به ما می‌دهد و آن‌ها خیلی شبیه Angoraهای امروزی بوده‌اند. این بدین معنی است که آن‌ها یک سر عادی گربه مانند با پوزه‌ای که به‌طور آشکار گُوه مانند است، دارند. آن‌ها استخوان بندی خوبی داشتند ولی نه خیلی حجیم. موها خیلی بلند و ابریشمی، نه بیش از اندازه فشرده و نه پشم مانند بوده‌اند. در سال ۱۹۶۸ میلادی Chas Ross گفته جالبی را در کتاب Book Of Cats راجع به گربه‌های ایرانی ذکر می‌کند. با وجود این که او همانند ژرژ-لوئی لکرک کنت دو بوفون که در ۱۰۰ سال قبل از خود رنگ گربه‌های ایرانی را خاکستری می‌دانسته، ولی بر این نکته نیز تأکید می‌کرده که نژاد گربه ایرانی موهای بسیار بلند و ابریشمی، شاید بیش از نژاد Angora داشته‌اند. او ادامه می‌دهد آن‌ها بی‌اندازه آرام و ملایم از لحاظ رفتاری بوده و احتمالاً یکی از زیباترین این‌گونه بوده‌اند. به نظر می‌رسد که در آن دوران رنگ آنها، نه استخوان بندی آن‌ها معیار اصلی افتراق بین گربه‌های اصیل ایرانی و گربه Angoran بوده‌است. در هر صورت در آن زمان هیچ انجمنی برای گربه‌ها، هیچ کتابی برای جفت انداختن آن‌ها و هیچ شجره نامه‌ای برای ارزشیابی آن‌ها وجود نداشته‌است. اگر شخصی ادعا می‌کرده که دارای یک گربه ایرانی یا Angoran است، هیچ‌کسی واقعاً نمی‌توانست خلاف ادعای او را ثابت کند (غیر از طریق رنگ آنها)، زیرا هیچ استاندارد و هیچ راهی برای نفی چنین گفته‌ای وجود نداشته‌است.
پرشین‌های صورت تخت (peke-face)

در سال ۱۹۵۰ یک جهش ژنتیکی ناگهانی باعث به وجود آمدن گربه‌های پرشین صورت تخت شد. نام آن‌ها گرفته شده از سگ‌های پکینیز (Pekingese dog) است. این نژاد مورد پذیرش CFA بود اما به علت مشکلات جدی سلامتی از شدت توجه به آن کاسته شد. اما با وجود این پرورش دهندگان بسیار او را دوست داشته و مجدد شروع به پرورش و تولید پرشین‌های صورت تخت نموده‌اند. پس از تغییرات ظاهری ای که گربه‌های پرشین داشتند، پرورش دهندگان تصمیم به ایجاد شورایی گرفتند تا در آن به این نتیجه برسند که یک پرشین باید دارای چه مشخصاتی باشد. در نهایت آن‌ها به این تفاهم رسیدند که یک پرشین باید دارای سری گرد و بزرگ، چشمان درشت و گرد باشد و همچنین پوزهٔ کوچک که قسمت بالایی چرمی آن بالاتر از خط زیر چشم‌ها قرار بگیرد، پاهایی با استخوان بندی درست و کوتاه، سینه‌ای پهن و صورتی کاملاً گرد باشد، هر چیزی که در یک پرشین ایدئال وجود دارد باید گرد باشد!
هیمالین

در ۱۹۵۰، نژاد سیامی با نژاد پرشین جفت خورده شدند تا نژادی به وجود بیاید که ظاهر پرشین را داشت اما از نظر رنگبندی به سیامی‌ها شباهت داشت، این نژاد را با توجه به دیگر حیوانات دارای لک‌های رنگی مانند خرگوش‌های هیمالین، ” هیمالین نامیدند. در انگلستان این نژاد به نام موبلند لکه رنگی (color point longhair) به ثبت رسیده‌است. در آمریکا تا سال ۱۹۸۴ هیمالین‌ها نژاد جداگانه‌ای شناخته می‌شدند اما از آن زمان به بعد CFA آنها را با نژاد پرشین یکی دانست. البته بسیاری از پرورش دهندگان از یکی دانستن چنین نژاد «دورگه» ای با پرشین‌های «خالص» ناخشنود بودند. همچنین CFA با مشخص کردن شمارهٔ رجیستری مشخص برای هیمالین‌ها پرورش دهندگان را قادر ساخت تا بتوانند با نگاه کردن به شمارهٔ رجیستری یک گربه متوجه شوند که آیا او رگه‌ای از هیمالین دارد و آیا ممکن است در آینده نقش و نگارهای یک هیمالین در نسل‌های بعدی ظاهر شود. گربه‌های هیمالین با شماره رجیستری‌های شناخته می‌شوند که با عدد ۳ شروع می‌شود و حامل لکه‌های رنگی (CPC) یا سری ۳۰۰۰ای‌ها نامیده می‌شوند.
اگزاتیک موکوتاه

در اواخر ۱۹۵۰ گربه‌های پرشینی که از آمیزش پنهانی با آمریکایی‌های مو کوتاه (ASH) توسط پرورش دهندگان به وجود آمده بودند در رینگ‌های نمایش بسیار محبوب بودند اما باعث بسیاری از پرورش دهندگان از به وجود آمدن دورگه‌ها شده بودند. یکی از پرورش‌دهندگانی که موفق شده بود قابلیت‌های این آمیزش (پرشین + موکوتاه آمریکایی) را به خوبی نشان دهند موفق به کسب نظر موافق CFA برای به رسمیت شناخته شدن این نژاد در سال ۱۹۶۶ تحت عنوان «اگزاتیک موکوتاه» شد. این نژاد ریخت بدنی خود را مدیون نژاد پرشین است و همچنین موهای کوتاهش را از موکوتاه آمریکایی به ارٍث برده‌است. همچنین با این انتقال ژن‌ها مقداری از مشکلات پرشین و البته تنبلی ذاتی او را نیز به دست آورده‌است. از جایی که این نژاد به‌هرحال ژن مو بند را هم دارا است از آمیزش دو اگزاتیک موکوتاه ۲۵ درصد امکان به وجود آمدن فرزندی موبلند وجود دارد. اما متأسفانه این فرزندان به وجود آمده از طرف CFA به عنوان پرشین پذیرفته شده نمی‌باشند؛ اما اتحادیهٔ گربهٔ جهانی آن‌ها را به عنوان پرشین می‌پذیرد. دیگر نهادها آن‌ها را به عنوان نژاد جدا شدهٔ اگزاتیک‌های موبلند می‌شناسند.
پرشین‌های عروسکی یا فنجانی

بعضی از پرورش دهندگان اقدام به تولید پرشین‌هایی با قامت و ظاهری کوچکتر از پرشین‌های معمولی نمودند که تحت عنوان «عروسکی» یا «فنجانی» (گرفته شده از اسم سگ‌های مشابه) یا «سایز کف دستی»، «جیبی»، «کوچک (مینی)» و “پیکسی (pixie) شناخته مشوند. بسیاری از پرورش‌دهندگان آنها را به عنوان یک نژاد جداگانه به رسمیت نمی‌شناسند.
چینچیلا

در آمریکا کوشش شد که پرشین‌های نقره‌ای (silver) را به عنوان نژاد جداگانه‌ای به ثبت برسانند اما این تصمیم موفقیت‌آمیز نبود. در CFA پرشین‌های نقره‌ای و طلایی به‌طور مشخص به نقره‌ای چین چیلا، نقره‌ای سایه‌ای، طلایی چین چیلا و طلایی سایه‌ای در نمایش‌های گربه تقسیم و معرفی می‌شوند. در آفریقا جنوبی این فعالیت بیشتر به موفقیت رسید و شورای گربهٔ آفریقای جنوبی ۵ گونه از چین چیلاها را به عنوان «چین چیلای موبلند» به رسمیت شناخت. چین چیلاهای موبلند دارای پوزه‌ای به مراتب کشیده تر، تنفسی آسان‌تر و اشک چشم کمتری نسبت به پرشین‌ها می‌باشند. آن‌ها دارای پوششی با بازتان دوگانهٔ مات و شفاف می‌باشند که وقتی با پرشین‌های دیگر آمیخته می‌شوند این خاصیت از بین می‌رود. همچنین آمیزش ممکن است باعث از دست رفتن خط لب و پوزه هم باشد که در استانداردهای چین چیلا (Chinchilla) ایجاد مشکل می‌کند. یکی از امتیازهای این نژاد داشتن رنگ چشمان سبز آبی یا سبز و در بچه گربه‌ها آبی و بنفش آبی است.
مشکلات سلامتی
گربه ایرانی امروزی به ویژه نوع صورت تخت به خاطر سندروم براکی سفالی (brachycephalic) جمجمه گرد و بزرگ و بینی کوتاهی دارد. این ترکیب صورت باعث می‌شود این نژاد در معرض مشکلات تنفسی، مشکلات پوستی و چشم و مشکلات زایمان قرار گیرد. ناهنجاری آناتومیک باعث مشکل در تنفس و نفس تنگی می‌شود و ناهنجاری در شکل مجرای اشکی باعث سرازیر شدن اشک از گوشه چشم گربه پرشین می‌شود. این اشک باید هرروز با دستمال نمدار به آرامی پاک شود؛ در غیر اینصورت به دلیل دارا بودن آهن در مواجهه با هوا اکسید شده و گوشه‌های چشم به رنگ قهوه‌ای درمی‌آید، همچنین گربه‌های ایرانی به صورت ژنتیکی مستعد بیماری‌های مثانه و کلیوی هستند، که در برخی موارد باعث تکرر ادرار یا مشکل در دفع و خونریزی می‌شود؛ عواملی همچون تغذیه نادرست، استرس بیش از حد و جنسیت گربه می‌توانند در بروز این بیماری‌ها مؤثر باشند

گران ترین نژادهای گربه که باید آن ها بشناسید

 

گربه آشرا

گربه آشرا از عجیب ترین و کمیاب ترین گربه ها می باشد در واقع آمیزش دو گونه وحشی به نام سروال آفریقایی و گربه پلنگ آسیایی و بعد از آن آمیخته شدن گربه خانگی باعث تشکیل گربه ای با لکه های پلنگ مانند و راه راه های زیبا شده است. طول این گربه 4 فوت و وزن آن 30 پیوند گزارش شده است. همچنین بچه گربه این نژاد از 22 تا 100 هزار دلار یا به عبارتی از 81 تا 370 میلیون تومان خرید و فروش می شود

ارین بول داگ نام نژادی از سگ است پیشتر نژادهای پیت بول تریر آمریکایی، استفوردشایر تریر آمریکایی، بولی آمریکایی یا امریکن بولی و استفوردشایر بول تریر هم به عنوان پیت بول دانسته می‌شدند
البته گاهی بولداگ آمریکایی هم در این رده جای می‌گرفت. بیشتر این نژادها در اصل سگ‌های مبارزه اند که از جفت‌گیری‌های ضربدری میان تریر و سگ‌های بولداگ بوجود آمده‌اند. پس از ممنوع شدن استفاده از سگ در ورزش‌های خونین، از این سگ‌ها به عنوان سگ نگهبان برای دامها (خوک و گاو) و سگ شکاری استفاده شد و آنها مانند عضوی از خانواده شدند.
با اینکه نبرد خونین سگ‌ها در آمریکا ممنوع شده اما همچنان به صورت زیرزمینی ادامه دارد و پیت بول‌ها بهترین گزینه برای این کاربردند.

تاریخچه پیدایش سگ پیت بول

پیت بول‌ها از جفت‌گیری میان بولداگ و تریر بدست آمده‌اند، سگی که از این جفتگیری بدست آمد شهامت و چابکی تریر و نیرومندی بولداگ را داشت.

تلفیق اولیه دو نژاد بولداگ و انگلیش تریر در قرن نوزدهم “بول اند تریر” نام گرفت که بعدها نژادهای “بول تریر” و “استافورد شایر بول تریر” نیز از این میکس کردن به وجود آمدند.

سگ های تریر دارای نژاد مختلفی هستند که این نژاد ها به خاطر خصوصیات اخلاقی و ظاهری خاصی که دارند در گروه سگ های تریر قرار گرفته اند. این گروه از سگ ها با توجه به اینکه جثه کوچک تا متوسطی دارند ولی انرژی و شجاعت بالایی دارند. به صورتی که در گذشته از این سگها به عنوان سگ های شکاری استفاده می شد.

مشخصات ظاهری و فیزیکی

این سگ یک سگ مهربان است و رفتار دوستانه ای با انسان دارد. پیت بول از اعتماد به نفس بالایی برخوردار است. این سگ در دفاع از خانواده و صاحب خود خیلی شجاع است و به خاطر همین میتواند یک سگ نگهبان و گارد خوبی باشد.

سگ پیت بول یک سگ نسبتا بزرگ بحساب می‌آید. قد سگ های نر چیزی حدود 40 تا 70 سانتی متر و وزنی بین 14 تا 38 کیلوگرم دارند. سگ های ماده هم قدی بین 26 تا 48 سانتی متر و وزنی بین 14 تا 38 کیلوگرم دارند.

این سگ علاوه بر جثه بزرگش دارای فکی قدرتمند و بدنی عضلانی است. این سگ یکی از قدرتمندترین سگ‌های دنیاست. به همین دلیل میتوان از آن به عنوان سگ گارد و نگهبان هم استفاده کرد.

فک‌های قدرتمند و محکم این سگ به صورت مستطیل یا مربعی شکل کنار هم قرار گرفته اند و همین موضوع باعث شده تا قدرت گاز گرفتن این سگ نسبت به سایر نژادها بیشتر باشد.

چشمان این سگ در رنگ های متنوعی وجود دارد (به جز رنگ آبی). این سگ دارای گوش‌های افتاده و دم کوتاه، گردن کلفت و عضلانی هستند. موهای بدن پیت‌بول ضخیم، براق و کوتاه است. تنوع رنگی در سگ های پیت‌بول هم وجود دارد. این سگ میتواند یک رنگ یکدست داشته باشد یا با خال‌های قهوه‌ای، سفید و حتی قرمز وجود داشته باشند.

ویژگی های فیزیکی و عضلانی این سگ باعث شده این سگ جزو سگ های سریع، چالاک و ورزش کار باشد.

منبع : ویکی پدیا

گُربه (نام علمی: Felis catus) یک گونهٔ اهلی گوشت‌خوار از پستانداران است که جثهٔ کوچکی دارد. گربه تنها گونهٔ اهلی در خانوادهٔ گربه‌ایان است و برای تمایز آن از اعضای وحشی این خانواده، اغلب از آن به عنوان گربهٔ خانگی یاد می‌شود. گربه می‌تواند گربهٔ خانگی، گربهٔ مزرعه یا گربهٔ رمیده باشد؛ گربه‌های رمیده آزاد هستند و از تماس با انسان پرهیز می‌کنند. گربه‌های خانگی به‌دلیل همراهی و توانایی آن‌ها در شکار جوندگان برای انسان ارزشمند هستند. حدود ۶۰ نژاد گربه تاکنون به ثبت رسیده‌است.

گربه از نظر آناتومی شبیه سایر گونه‌های گربه‌سانان است. آن‌ها بدنی منعطف دارند و سریع واکنش نشان می‌دهند، دندان‌هایی تیز و پنجه‌هایی جمع‌شونده دارند که برای کشتن طعمه‌های کوچک کاربرد دارد. گربه‌ها توانایی دید در شب دارند و حس بویایی آن‌ها نیز به‌خوبی تکامل یافته‌است. ارتباطات گربه‌ها شامل صداسازی مانند میو، خُرخُر، صدای لرزش، خس‌خس، غرغر و همچنین زبان بدن مخصوص گربه است. گربه برای شکار بیش‌تر در هنگام سپیده‌دم و غروب (پگاه‌رو) فعال است که می‌تواند صداهای با بسامد بالاتر یا پایین‌تر برای گوش انسان را بشنود، مانند گوش‌های موش و دیگر پستانداران کوچک.

گربه‌های خانگی ماده می‌توانند از بهار تا پایان فصل پاییز بچه‌گربه داشته‌باشند، زایمان اغلب شامل دو تا پنج بچه‌گربه است. گربه‌های خانگی به منظور زاد و ولد پرورش داده می‌شوند و در رویدادهای مشخصی به نمایش گذاشته می‌شود، سرگرمی‌ای که تحت عنوان فانتزی گربه معروف است. عدم کنترل بر پرورش گربه‌های خانگی، ناموفق‌بودن برنامه‌های عقیم‌سازی در کاهش تعداد آن‌ها و همچنین رها کردن این حیوانات خانگی در طبیعت، سبب پدید آمدن تعداد زیادی گربهٔ خیابانی در سراسر جهان شده که این موضوع می‌تواند به کاهش جمعیت و انقراض گونه‌هایی از پرندگان، پستانداران و خزندگان منجر شود.

نام‌شناسی

در زبان‌های ایرانی

گُربه در فارسی برگرفته از «گُربَک» در زبان پارسی میانه است. نام این حیوان در فارسی دری «پُشَک» یا «پِشَک» است و در زبان پشتو به آن «پیشو» می‌گویند. در لهجه‌های محلی نیز صورت‌های پیشی، مالی، نازو و پیچا و بامشی استفاده می‌شود.

در زبان‌های دیگر

ریشهٔ واژهٔ ‘Cat (به معنای گربه) در زبان انگلیسی، برگرفته از catt در انگلیسی باستان است که تصور می‌شود از cattus در لاتین پسین گرفته شده‌باشد.

همچنین عقیده بر این است که ‘cattus’ از واژهٔ ϣⲁⲩ šau در زبان قبطی مشتق شده و “tomcat”، یا صورت مؤنث آن با پسوندساز -t است. واژهٔ لاتین ذکرشده، ممکن است از دیگر زبان‌های آفروآسیایی یا زبان‌های نیلوصحرایی گرفته شده‌باشد. واژهٔ kaddîska (به‌معنای گربهٔ وحشی) در زبان نوبی و kadīs در زبان نوبین، سرچشمه‌های احتمالی یا مرتبط هستند. واژهٔ نوبی می‌تواند وام‌واژه‌ای از قَطّ یا قِطّ در زبان عربی باشد. به احتمال زیاد این صورت‌ها از یک کلمهٔ ژرمنی باستان نشأت گرفته‌است که به لاتین و از آن‌جا به یونانی و سپس به سریانی و عربی وارد شده‌است. همچنین ممکن است که این واژه از زبان‌های اروپای شمالی و ژرمنی مشتق شده‌باشد که خود این زبان‌ها آن را به‌صورت وام‌واژه از زبان‌های اورالی گرفته‌باشند؛ این واژه در زبان سامی شمالی gáđfi، و در مجاری hölgy, “stoat” است که هر دو برگرفته از *käďwä در زبان نیااورالی هستند.

واژهٔ انگلیسی puss که به صورت‌های pussy و pussycat نیز ادامه پیدا کرده، از سدهٔ شانزدهم میلادی وجود داشته و احتمالاً از poes در هلندی اخذ شده که آن نیز از puuskatte در آلمانی سفلی گرفته شده و با kattepus در سوئدی، یا pus و pusekatt در نروژی مرتبط است. صورت‌های مشابهی از این واژه در زبان لیتوانیایی (puižė) و ایرلندی (puisín یا puiscín) وجود دارد. ریشه‌شناسی این واژه نامشخص است، اما ممکن است صرفاً نام‌آوایی برای صدا زدن گربه و جلب توجه او بوده باشد.

حواس

بینایی

گربه‌ها توانایی دید در شب بسیار خوبی دارد و می‌توانند در شدت نوری معادل یک ششم نور مورد نیاز برای بینایی چشم انسان، اطراف خود را مشاهده کنند. این امر به دلیل وجود پردهٔ درخشان در چشم گربه است که هرگونه نوری که از شبکیه عبور می‌کند را به درون بازتاب می‌دهد، در نتیجه، حساسیت چشم را نسبت به نور کم افزایش می‌دهد. گربهٔ خانگی دارای مردمکی است که به آن اجازه می‌دهد نور روشن را بدون ابیراهی رنگی متمرکز کند. در نور کم، مردمک‌های گربه منبسط می‌شوند و بیش‌تر سطح در معرض دید چشم‌هایش را می‌پوشانند. با این حال، گربهٔ خانگی دید رنگی ضعیفی دارد و فقط دو نوع یاختهٔ مخروطی دارد که برای حساسیت به آبی و سبز مایل به زرد بهینه شده‌اند. توانایی چشم گربه برای تشخیص بین قرمز و سبز محدود است.

شنوایی

شنوایی گربهٔ خانگی در محدودهٔ ۵۰۰ هرتز تا ۳۲ کیلوهرتز است. این می‌تواند طیف بسیار گسترده‌ای از فرکانس‌های مختلف از ۵۵ هرتز تا ۷۹٫۰۰۰ هرتز را تشخیص دهد. گربه می‌تواند محدودهٔ ۱۰٫۵ اکتاو را بشنود، در حالی که انسان و سگ می‌توانند محدوده‌ای در حدود ۹ اکتاو را بشنوند.

گوش‌های متحرک بیرونی گربه و لالهٔ گوش آن به حیوان اجازه می‌دهند تا یک شنوایی کنترل‌شده داشته‌باشد و محل دقیق صداها را تشخیص دهد. گربه توانایی تشخیص فراصوت را دارد و این امر به او امکان می‌دهد تا در هنگام شکار، صداهای تولیدشده توسط جوندگان را بشنود.

بویایی

حس بویایی در گربه‌ها بسیار قوی است و دلیلش وجود پیاز بویایی خوب توسعه‌یافته و سطح وسیعی از مخاط بویایی به اندازهٔ حدود ۵٫۸ سانتی‌متر مربع (۲۹⁄۳۲ اینچ مربع) است که تقریباً دو برابر انسان است. گربه‌ها همچون بسیاری از حیوانات دیگر دارای اندام ژاکوبسون در دهان خود هستند که در هنگام واکنش فلیمن استفاده می‌شود. این اندام به آن‌ها اجازه می‌دهد بوهای خاصی را استشمام کنند که انسان نمی‌تواند. گربه‌ها به فرمون‌هایی مانند ۳-مرکپتو-۳-متیل بوتان-۱-ال حساس هستند که از آن‌ها برای برقراری ارتباط از طریق ادرار کردن و علامت‌گذاری با غدد معطر استفاده می‌کنند. بسیاری از گربه‌ها نیز به گیاهانی که حاوی نپتالاکتون هستند، به‌ویژه نعنای گربه‌ای، واکنش شدیدی نشان می‌دهند، حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد از گربه‌ها تحت تأثیر نپتالاکتون هستند. این واکنش همچنین توسط گیاهان دیگری مانند انگور نقره‌ای (اکتینیدیا پلی‌گاما) و گیاه سنبل‌الطیب تولید می‌شود. ممکن است در اثر بوییدن این گیاهان، رفتارهای اجتماعی یا جنسی در گربه‌ها ایجاد شود.

چشایی

گربه‌ها نسبت به انسان جوانه‌های چشایی نسبتاً کمی دارند (۴۷۰ یا بیش‌تر در مقابل بیش از ۹٫۰۰۰ در زبان انسان). گربه‌های اهلی و وحشی جهش ژنی گیرندهٔ چشایی مشترکی دارند که باعث می‌شود جوانه‌های چشایی شیرین آن‌ها به مولکول‌های قندی متصل نشوند و آن‌ها توانایی چشیدن مزهٔ شیرین را ندارند. در عوض، جوانه‌های چشایی آن‌ها به اسیدها، اسیدهای آمینه‌ای مانند پروتئین و طعم تلخ پاسخ می‌دهند. همچنین گربه‌ها در قیاس با انسان، درجهٔ حرارت متمایزی را برای غذای خود ترجیح می‌دهند، غذای با درجهٔ حرارت حدود ۳۸ درجه سلسیوس (۱۰۰ درجه فارنهایت) را ترجیح می‌دهند که شبیه دمای بدن یک جانور شکارشدهٔ تازه است و به‌طور معمول غذای سرد یا یخچالی را رد می‌کنند (که به گربه نشان می‌دهد «طعمه» مدت‌هاست مرده و بنابراین احتمالاً فاسد گشته یا مردار است).

سبیل

برای کمک به حرکت و احساس، گربه‌ها ده‌ها سبیل متحرک را بر روی بدن، به ویژه صورت خود دارند. این سبیل‌ها اطلاعاتی در مورد عرض شکاف‌ها و موقعیت اجسام در تاریکی ارائه می‌دهند، هم با لمس مستقیم اجسام و هم با تشخیص جریان هوا.

نژادهای گربه

سازمان‌ها و انجمن‌های مختلفی در جهان به طبقه‌بندی گربه‌ها و بررسی نژادی آن‌ها می‌پردازند. تا سال ۲۰۱۹، اتحادیه بین‌المللی گربه‌ها (TICA) تعداد ۷۱ نژاد استاندارد را به رسمیت شناخته‌است. انجمن علاقه‌مندان گربه (CFA) تعداد ۴۴ نژاد و فدراسیون بین‌المللی گربه‌ها (FIFe) تعداد ۴۳ نژاد را به‌شمار می‌آورند.

گربه پرشین
گربه رگدال
گربه رمیده
گربه وحشی
گربه منکس
اوسی کت
گربه هیمالین
گربه ایرانی
گربه بنگال
گربه آنقره
گربه سیامی
گربه حبشی
گربه برمه‌ای
گربه آشرا
گربه ساوانا
گربه رگدال
جاپانیز باب تیل
گربه موکوتاه بریتانیایی
آمریکن شورت هیر
گربه بیرمن
اسکاتیش فولد
گربهٔ بی‌مو